زخم دهانه رحم یک بیماری التهابی شایع است که در دستگاه تناسلی خانم‌ها ایجاد می‌شود. گاهی اوقات این بیماری به صورت یک التهاب خفیف بروز می‌نماید اما در برخی از افراد می‌تواند عفونت‌های گسترده‌ای را در دستگاه تناسلی ایجاد نماید. اگر باردار باشید زخم دهانه‌ی رحم می‌تواند برای جنین مشکلاتی را ایجاد نماید، همچنین در خانم‌هایی که در سن باروری قرار دارند ممکن است منجر به ناباروری شود.
با توجه به اهمیت این بیماری در ادامه‌ی این مقاله توضیحات بیشتری پیرامون زخم دهانه رحم، علت بروز آن، علائم و روش درمان ارائه می‌شود.
درمان زخم دهانه رحم با پرده آمنیون
زخم دهانه رحم چیست؟
دهانه‌ی رحم قسمتی است که در انتهای تحتانی رحم به سمت واژن قرار دارد. عوامل مختلفی مانند عفونت، تحریک فیزیکی، تحریک شیمیایی و یا مواد آلرژی‌زا می‌توانند منجر به بروز زخم دهانه و التهاب در رحم شوند. در صورت عدم درمان زخم دهانه ممکن است با عوارض خطرناکی مواجه شوید به همین دلیل لازم است نسبت به علائم بیماری حساس باشید و از روش‌های مناسب جهت درمان بهره ببرید.
علت بروز زخم دهانه رحم
مواردی که زخم دهانه رحم منجر به التهاب شدید می‌شود معمولاُ به دلیل بیماری‌های عفونی که با تماس جنسی منتقل می‌شوند رخ می‌دهد.
تعدادی از بیماری‌های مقاربتی که می‌توانند باعث التهاب دهانه رحم شوند عبارتند از:
- سوزاک
- کلامیدیا
- تبخال تناسلی
- تریکومونیازیس
- مایکوپلاسما و اورهاپلاسما
سایر عواملی که می‌توانند باعث زخم دهانه رحم شوند عبارتند از:
- آلرژی نسبت به مواد شیمیایی که در اسپرم کش ها وجود دارد و یا آلرژی نسبت به لاتکس کاندوم
- آسیب و زخم به دلیل استفاده از تامپون‌ها، پساری، و یا دستگاه‌هایی که برای کنترل بارداری استفاده می‌شوند مانند دیافراگم‌ها
- به هم خوردن تعادلی باکتری‌های طبیعی در واژن به دلیل حضور باکتری‌های بیماریزا
- عدم تعادل هورمونی: کاهش استروژن و افزایش پروژسترون می‌توانند در حفاظت بافت سالم دهانه رحم اختلال ایجاد نماید.
- بیماری سرطان و یا روش‌های درمانی که جهت درمان سرطان به کار برده می‌شوند.
زخم دهانه رحم چه نشانه‌هایی دارد؟
گاهی اوقات زخم دهانه‌ی رحم هیج گونه علامت و نشانه‌ای ندارد و طی معاینات معمولی شناسایی می‌شود اما در برخی از افراد ممکن است منجر به بروز نشانه‌هایی شود که متداولترین آنها عبارت است از:
- ترشح از واژن به رنگ خاکستری و یا زرد کم رنگ
- خونریزی غیرطبیعی رحم به صورت خونریزی پس از رابطه‌ی جنسی و یا لکه بینی بین دوره‌های قاعدگی
- احساس درد در هنگام رابطه جنسی
- احساس درد در هنگام ادرار کردن و یا تکرر ادرار
- درد و یا تب در ناحیه‌ی لگن و شکم
آیا زخم دهانه رحم خطرناک است؟
زخم دهانه‌ی رحم اگر خفیف باشد و علائم آزاد دهنده‌ای نداشته باشد خطرناک نیست اما در برخی گروه‌ها می‌تواند به یک بیماری خطرناک تبدیل شود. این گروه‌ها عبارتند از:
- خانم‌های باردار: زخم دهانه‌ی رحم می‌تواند به جنین آسیب وارد نماید.
- خانم‌های اچ آی وی مثبت: افرادی که اچ آی وی مثبت هستند در صورتی که به زخم دهانه رحم مبتلا شوند، ویروس‌های بیشتری از دهانه‌ی رحم آنها خارج می‌شود و این موضوع می‌تواند باعث افزایش احتمال آلودگی شریک جنسی آنها شود.
- سرایت به سایر قسمت‌های دستگاه تناسلی: اگر زخم دهانه رحم به دلیل میکروارگانیسم‌ها ایجاد شده باشد می‌تواند به سمت رحم و لوله‌های فالوپ گسترش پیدا نماید و منجر به بروز ناباروی، بیماری‌های التهابی لگن و یا پریتونیت شود که یک عفونت خطرناک است.
- انتقال به شریک و شرکای جنسی
- افزایش احتمال بروز عفونت در رحم: دهانه‌ی رحم مانند یک سد در مقابل ورود باکتری‌ها و ویروس‌ها عمل می نماید. با ایجاد عفونت در ناحیه‌ی دهانه‌ی رحم احتمال پیشرفت عفونت به سمت رحم افزایش می‌یابد.
روش‌های درمان زخم دهانه رحم
اگر زخم دهانه‌ی رحم به دلیل عفونت‌های مقاربتی ایجاد نشده باشد و علائم ناراحت کننده برای بیمار ایجاد نکند، در برخی موارد ممکن است نیازی به درمان نباشد.
اما اگر آزمایش‌ها نشان دهنده‌ی یک عفونت مقاربتی باشد جهت جلوگیری از گسترش بیماری به رحم و لوله‌های فالوپ باید درمان مناسب انجام شود. همچنین در خانم‌های باردار جهت جلوگیری از آسیب به جنین لازم است درمان به موقع صورت بگیرد.
انتخاب روش درمان با توجه به موارد زیر صورت می‌گیرد:
- سن بیمار
- وضعیت سلامتی
- سابقه‌ی بیماری‌هایی مزمن
- شدت علائم
- علت ایجاد بیماری
- پاسخگویی بیمار به داروهای تجویز شده
- روند پیشرفت بیماری
- ترجیح فردی
با توجه به عاملی که منجر به بروز زخم دهانه‌ی رحم شده است ممکن است داروهای متفاوتی تجویز شود. به عنوان مثال:
- داروهای آنتی بیوتیک
- داروهای ضد قارچ
- داروهای ضد ویروسی
در مواردی که زخم دهانه رحم به دلیل یک عفونت مقاربتی ایجاد شده است لازم است علاوه بر خود فرد، شریک جنسی و یا همسر او نیز تحت درمان قرار بگیرد تا از ایجاد عفونت مجدد پیشگیری شود.
تا زمانی که دوره‌ی درمان شما و همسرتان به پایان نرسیده است باید از رابطه‌ی جنسی پرهیز نمائید.
