علاوه بر کیست تخمدان، توده های خوش خیم و غیر سرطانی دیگری نیز در بافت رحم تشکیل می شوند که آنها را فیبروم رحم یا میوم (myoma) می نامیم. فیبروم ها در واقع نوعی تومور لگنی هستند که در ابعاد و اندازه های گوناگونی می توانند بوجود آیند. علائم فیبروم رحم معمولا عارضه چندان واضح و قابل مشاهده ای نیست. ولی در صورتی که وضعیت فیبروم ها وخیم شود، علائمی را به همراه خواهد داشت…
در این مقاله، به معرفی و بررسی فیبروم رحم، علت ها و علائم آن پرداخته ایم. تا انتها با ما همراه باشید…
فیبروم رحم چیست؟
فیبروم های رحمی، توده های غیر سرطانی هستند که معمولا در طول سالهای باروری زنان، در رحم آنان ایجاد می شوند. در حقیقت، فیبروم ها را نمی توان عاملی مربوط به سرطان و یا حتی افزایش دهنده خطر ابتلا به سرطان در نظر گرفت. ابعاد فیبروم های رحمی می تواند از خیلی کوچک تا خیلی بزرگ متفاوت باشد. گاهی فیبروم ها ممکن است آنقدر کوچک باشند که با چشم قابل مشاهده نباشند؛ و گاهی اوقات شاید آنقدر بزرگ باشند که فرم و اندازه رحم را نیز تغییر دهند.
شما ممکن است یک یا چند فیبروم داشته باشید. در مواقعی که بیماری شدید باشد، ممکن است فیبروم ها تا جایی رشد و پیشرفت کنند که باعث بزرگ شدن رحم و حتی اضافه وزن شوند.
بسیاری از زنان در طول زندگی خود فیبروم رحم دارند؛ اما به دلیل اینکه معمولا علائم خاصی ندارد، ممکن است متوجه نشوند. در بیشتر مواقع، پزشکان به طور اتفاقی فیبروم ها را در طول معاینه لگن یا سونوگرافی قبل از تولد کشف می کنند.
علائم فیبروم رحم
بیشتر زنانی که فیبروم رحم دارند، هیچ علامت خاصی را تجربه نمی کنند. با این حال، علائم فیبروم رحم، بستگی به اندازه، تعداد و محل شکل گیری آن داشته و می تواند شامل موارد زیر باشد:
- خونریزی شدید قاعدگی
- طولانی شدن دوره های قاعدگی برای بیشتر از یک هفته
- احساس درد یا فشار در لگن
- تکرر ادرار
- مشکل یا اختلال در دفع ادرار
- تورم یا بزرگ شدن شکم
- یبوست
- کمر درد یا پا درد
- درد هنگام رابطه جنسی
در مواردی بسیار نادر، فیبروم ها ممکن است باعث خونریزی و درد بسیار شدید شده و برای بیمار خطرناک باشند.
به طور طبیعی، هورمون های استروژن و پروژسترون روی رشد فیبروم ها تاثیر گذار هستند. به همی دلیل معمولا بعد از یائسگی فیبروم ها یا از بین می روند و یا بسیار کوچک می شوند.
انواع فیبروم
فیبروم ها به طور کلی بر اساس محلی که در آن شکل گرفته اند، طبقه بندی می شوند.
- فیبروم های اینترامورال (intramural fibroid) که در داخل دیواره عضلانی رحم رشد می کنند.
- فیبروم های ساب موکوزال (submucosal fibroids) در زیر لایه مخاطی داخل حفره رحم برآمده می شوند.
- فیبروم های ساب سروزال که در قسمت خارج رحم رشد کرده و باعث می شود یک طرف رحم بزرگ تر دیده شود.
علت ابتلا به فیبروم رحم
پزشکان و متخصصین حوزه زنان و زایمان، موردی را بعنوان علت قطعی تشکیل فیبروم های رحم عنوان نکرده اند. اما طبق نتایج به دست آمده از تحقیقات بالینی، به نظر می رسد عوامل زیر در ابتلا به فیبروم رحم موثر باشند:
- تغییرات ژنتیکی
بسیاری از فیبروم ها دارای تغییراتی در ژن ها هستند که با سلول های معمولی رحم متفاوت است.
- هورمون ها
به نظر می‌رسد استروژن و پروژسترون، دو هورمونی که رشد دیواره رحم را در طول هر سیکل قاعدگی برای آمادگی جهت بارداری تحریک می‌کنند، باعث رشد فیبروم‌ها می‌شوند.
- بارداری
فیبروم ها نسبت به سلول های عضلانی معمولی رحم حاوی گیرنده های استروژن و پروژسترون بیشتری هستند. فیبروم ها پس از یائسگی به دلیل کاهش تولید هورمون، معمولا کوچک تر می شوند.
- ماده خارج سلولی (ECM) مایعی است که باعث بهم چسبیدن سلول ها می شود. این ماده همچنین فاکتور های رشد را در خود ذخیره کرده و باعث ایجاد تغییرات بیولوژیکی در سلول ها خواهد شد.
تاثیر بارداری بر فیبروم ها
همانطور که گفته شد، علائم فیبروم ها بسته به نوع و شرایط آنها، متفاوت است. بیشتر فیبروم ها تداخلی با بارداری ندارند؛ با این حال بعضی از آنها، مثل: فیبروم ساب موکوزال یا زیر مخاطی احتمال ناباروری و سقط جنین را افزایش می دهند. فیبروم ها همچنین ممکن است خطر برخی از عوارض بارداری مانند جدا شدن جفت، محدودیت رشد جنین و زایمان زودرس را نیز بالا ببرند.
عوارض و خطرات فیبروم رحم
اگرچه فیبروم های رحمی معمولاً خطرناک نیستند، اما می توانند باعث ناراحتی و آزار بیمار شوند و ممکن است منجر به عوارضی مانند افت گلبول های قرمز خون (کم خونی) شوند که باعث خستگی ناشی از از دست دادن شدید خون خواهد شد.
بنابراین چنانچه هر یک از علائم گفته شده را مشاهده کرده اید، حتما برای معاینات و بررسی های بیشتر به متخصص زنان و زایمان مراجعه کرده تا در صورت لزوم، درمان را آغاز کنید.
همچنین اگر هیچ علامتی ندارید، بهتر است از انجام چکاپ های منظم غافل نشوید.
